Christus se Kerk Verdedig teen Sekularisasie

Liberaal- en fundamentalisties-gesinde Christene probeer op hul eie manier om Christus se kerk te verdedig teen die sekularisasie van mense en die wêreld. Hierdie perspektief erken dat albei groepe, ondanks hul verskillende benaderings, 'n gedeelde doel het: om die invloed van die geloof te beskerm en te handhaaf te midde van 'n kultuur wat al hoe meer godsdienstig neutraal of selfs vyandig teenoor geloof word.

Sekularisasie is die proses waardeur godsdienstige oortuigings, praktyke en instellings al hoe minder invloed uitoefen op die samelewing en individue. Dit manifesteer in ‘n verlies aan Godsorientasie.  God word gesien as irrelevant vir die openbare lewe.  Die fokus verskuif na aardse sukses, rykdom en selfvervulling, minder mense woon eredienste by of verbind hulself aan 'n gemeentes en morele standaarde word subjektief eerder as objektief bepaal.  Teen hierdie agtergrond tree beide liberale en fundamentalistiese Christene op as verdedigers van die geloof, hoewel hul strategieë verskil.

Die Fundamentele Benadering word gekenmerk daardeur dat die Bybel gesien word as foutloos, geïnspireer deur God, en histories akkuraat. Daar word gefokus op leerstellige korrektheid en morele standaarde. Baie fundamentaliste sien 'n skerp skeiding tussen die kerk en die wêreld en daar is 'n sterk dryfkrag om mense na 'n persoonlike verhouding met Christus te lei.  Hulle verdedig hulself teen Sekularisasie deur Bybelse waarhede te beklemtoon en te waarsku teen kompromieë.  Fundamentaliste neem dikwels 'n militante standpunt teen liberale en sekulêre ideologieë soos bv. evolusie, en morele relativisme. Hulle wys op die verval van morele waardes en roep op tot 'n terugkeer na Bybelse beginsels.

Hulle sterkpunt is dat hulle vas hou aan Bybelse gesag en bied 'n duidelike morele rigting.  Die uitdaging wat hulle in die gesig staar is dat hulle eksklusief kan voorkom en moeiliker aanpas by kulturele veranderinge wat afstootlik kan wees vir gesekulariseerde mense en dit dus moeilik maak om hulle te bereik om terug te wen vir Christus.

Kenmerke van ‘n Liberale Benadering daarteenoor dat, terwyl hulle die Bybel ook as geïnspireer beskou, word dit in sy historiese en huidige kulturele konteks geïnterpreteer.  Hulle beklemtoon die toepassing van die Evangelie op maatskaplike kwessies soos armoede, ongelykheid en menseregte en soek maniere om geloof relevant te maak binne 'n moderne wêreldbeskouing.  Hulle stel hulself oop vir diverse sienings binne die kerk en die groter gemeenskap.  Ten einde die kerk te verdedig teen sekularisasie probeer hulle die boodskap van die evangelie op 'n manier interpreteer wat mense in 'n sekulêre konteks kan verstaan en aanvaar.  Hulle fokus op die praktiese uitleef van Christus se liefde as getuienis in die wêreld en soek gemeenskaplike grond met sekulêre waardes, soos respek vir menseregte en ekologiese verantwoordelikheid.

Die  sterk punt van hierdie siening is dat dit die kerk nader bring aan die behoeftes van die moderne mens en skep daardeur ruimte vir dialoog.  Die grootste uitdaging wat hulle teen te staan kom is dat hulle beskuldig kan word van kompromie met die wêreld en die verslapping van leerstellige suiwerheid, wat skeptisisme onder meer konserwatiewe Christene wek.

Alhoewel strategieë verskil, het beide groepe die gemeenskaplike doelwit om die kerk te bewaar en te laat groei. Fundamentaliste beskerm die kernwaarhede deur te probeer om die leerstellige suiwerheid van die kerk te verdedig teen relativisme en vals leringe waar Liberales weer probeer om die kerk relevant te hou deur aktief betrokke te probeer wees by die kwessies wat mense vandag raak.  Daar is dus die potensiaal vir samewerking aangesien beide groepe Christus as Here en Verlosser erken.  Fundamentaliste kan leer by liberales se betrokkenheid by sosiale geregtigheid, terwyl liberales kan leer uit fundamentaliste se standvastigheid in geloof en Skrif.  'n Geestelike en teologiese dialoog kan help om 'n gesamentlike aksieplan teen sekularisasie te vind.  Die bedreiging van sekularisasie noop Christene om standpunt in te neem, maar hoe dit gedoen word, verskil. Alhoewel daar dikwels spanning tussen hierdie groepe is, werk beide in wese daaraan om Christus se kerk te beskerm en relevant te hou.  'n Volhoubare strategie vir die kerk in 'n sekulêre wêreld kan dalk lê in die erkenning dat beide benaderings waardevol is. Dit vra vir 'n komplementêre verhouding waar geloofswaarhede bewaar word, maar ook toegepas word op die praktiese behoeftes en vrae van 'n moderne wêreld.

Die probleem, of moet ek sê die waarheid, is egter dat ons mekaar beskuldig van dwaling in plaas daarvan dat ons die gemeenskaplike probleme aanspreek.  Om te erken dat beide benaderings waardevol is en om op te hou om mekaar as vyande te sien, vereis 'n gesindheidsverandering sowel as praktiese stappe om eenheid binne verskille te bou.  

Beide groepe erken Christus as Here en Verlosser. Hierdie fundamentele geloofs-oortuiging bied 'n sterk basis vir samewerking.  Kom ons beklemtoon die kernwaarhede van die geloof wat almal deel, soos die Drie-eenheid, Christus se opstanding en die gesag van die Skrif.  Kom ons herinner mekaar voordurend dat die werklike vyand nie ander Christene is nie, maar eerder onverskilligheid, ongeloof en morele relativisme.

Deur respek vir persoonlike oortuigings kan ons erken dat mense vanuit hul eie ervarings en interpretasies van die Skrif tot hul standpunte gekom het.  Daarom is dit so belangrik dat ons etikettering of stereotipering vermy en deur voortdurend luisterend en nie-konfronterende gesprekke te voer.  Om dit reg te kry moet ons vrae eerder as beskuldigings gebruik om mekaar se perspektiewe te verstaan soos byvoorbeeld: "Kan jy my help verstaan hoe jy hierdie teks interpreteer en hoe dit jou praktiese geloofsvorming beïnvloed?"  Sien die doel van gesprek nie as om te wen nie, maar as 'n geleentheid om verstaan en groei te bevorder.

Dit is belangrik dat ons erken dat sekere sake, soos die interpretasie van Genesis 1 (skepping vs. evolusie), sekondêr tot die Evangelie is.  Leer om te onderskei tussen essensiële waarhede (bv. Jesus se Godheid) en nie-essensiële verskille (bv. liturgiese praktyke).  Moedig mentorskap oor generasies heen aan, waar ouer en jonger generasies met uiteenlopende benaderings saam kan leer.  Dit kan ons help om ‘n nuwe storie vir ons kerk te skep vir ons nageslag.

Ons moet konflik as gesprek herdefinieer en nie as ‘n geveg sien nie.  Sien verskille as geleenthede vir groei eerder as aspekte van skeiding.  Vier diversiteit as 'n teken van die veelkleurigheid van God se genade (1 Petrus 4:10).  Wys hoe die vroeë kerk ook geworstel het met diversiteit en dat kompromie en samewerking dikwels gelei het tot sterker geloofsverdieping (bv. die Apostelsvergadering in Handelinge 15).

Herinnering mekaar aan Skrifwaarhede oor Eenheid

Johannes 17:21 - Christus se Gebed vir Eenheid - Jesus bid dat sy volgelinge een sal wees, sodat die wêreld kan glo dat Hy gestuur is. Hierdie gebed beklemtoon dat eenheid 'n evangeliese getuienis is.

Efesiërs 4:3-6 - Een Liggaam - Paulus moedig gelowiges aan om die eenheid van die Gees te bewaar deur liefde en nederigheid.

Romeine 14:1-12 - Paulus waarsku teen die oordeel van ander se oortuigings en moedig respek vir verskille aan.

Om mekaar nie as vyande te sien nie, vra vir 'n hartsverandering sowel as praktiese stappe om eenheid te bou. Deur gemeenskaplike grond te vind, nederig te luister, teologiese gesprekke te voer, en saam te werk aan projekte, kan Christene van verskillende strominge verenig word in hulle strewe om Christus se kerk te verdedig teen sekularisasie.  Hierdie benadering vereis dat ons minder klem lê op oorwinning oor ander Christene en meer op samewerking in Christus se missie. Deur so ‘n Christosentriese benadering word verskille 'n geleentheid vir groei en verdiepte geloof, eerder as 'n bron van verdeling.